Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/331

—   119   —

czas okiem rzucić na nie, gdy drzwi się otworzyły i Monsieur Jacques w białych rękawiczkach, z kapeluszem pod pachą, cudownie ufryzowany, z uśmiechem na ustach, z nizkim ukłonem zjawił się w progu. Spojrzawszy nań, panna Aurora mimowolnie krzyknęła i pobladła, zmieszała się mocno, nie umiała przemówić słowa.
 Żak zbliżał się ku niéj ze śmiałością dawnego, dobrego znajomego.
 — Jak to się ludzie spotykają! — odezwał się z grzecznością przesadzoną. — Nigdy w świecie nie spodziewałem się mieć szczęście widziéć pani?
 — Ale zkądże pan — tu? pan byłeś w Paryżu? — drżącym głosem i niespokojnie trochę oglądając się, odezwała panna Aurora.
 — W tych samych, a nawet wyższych obowiązkach, co w hotelu paryzkim zostałem tu powołanym — rzekł Żak. Przypadek, istny traf szczęśliwy dla mnie dozwolił mi się dowiedziéć o pobycie pani.
 Aurora poczynała powoli odzyskiwać przytomność.
 — Sądziłem, że obowiązkiem jest moim przedstawić się jéj, złożyć uszanowanie, a zarazem podziękować.
 — Za co? — spytała zdziwiona panna.
 — Za to szczęście, które naszą familię spotyka... — rzekł Żak.
 — Jakie? co? trochę niecierpliwie już zawołała panna.
 — Mój brat