Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/342

—   130   —

 — A, cieszysz się z tego? — podchwycił Maciórek.
 — Panna była lekkomyślna — rzekł Bolek — sądziłem, że przywiązawszy się do mnie, ustatkuje — ale gdzie tam! Lepiéj że się tak stało.
 — Zapewne, jeżeli tak lekkomyślna — rzekł profesor siadając.
 — Gorzéj jest — dodał Boleś — że ja wczoraj musiałem zerwać z tym Bombasteinem.
 — O! o! zerwałeś z nim! proszę — odezwał się Maciórek — po cóż było tak spiesznie.
 Sanermann naglił! — rzekł Bolesław. — Napisałem potém do niego że wracam, ale mi nawet dotąd nie dał odpowiedzi.
 Profesor pokręcił głową.
 — Fatalny skład okoliczności, wcale jakoś nie dobrze! Ja znam p. Samuela, jak się raz obraził — bywaj zdrów! Ha! — dodał — na to nie ma ratunku. Cóż teraz myślisz z sobą?
 — Sam niewiem.
 Milczał czas jakiś Maciórek.
 — Fatalny skład okoliczności! — powtórzył po cichu — bardzo fatalny, tém bardziéj że z Sanermannem téż niema co i gadać.
 Przybity Bolesław westchnął.
 — Ale musisz miéć pieniądze? — dodał profesor po cichu.
 Z odpowiedzią nie spieszył spytany, milczenie trwało minut kilka.
 — Żebyś téż sobie nie oszczędził? hę? — spytał powtórnie Maciórek.