Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/65

—   57   —

żych, z laseczką elegancką w ręku — rzekłbyś prawdziwego mieszczucha, gdyby opalona mocno twarz nie świadczyła, iż ze wsi przybywał i do miasta się tylko przystroił.
 Profesor oddawszy ukłon, nie śmiał się odezwać, postać była — jakoś nieznajoma, nie mógł jéj przypomniéć sobie.
 — Pan profesor dawnego ucznia swego pewnie nie pamięta! — dodał elegant.
 — Bardzo przepraszam...
 — A ja — com w skórę brał z łaski jego — jeszcze jakby dziś pomnę groźny głos pana professora!
 I począł się śmiać serdecznie.
 — Serafin Ottokar Brzuchowski... — dodał elegant... i rzucił się całować starego.
 — Słowo daję! a no! teraz sobie przypominam! Serafin, zwali cię Brzuszydło? — krzyknął profesor, ale jakżem cię miał poznać! Wieki! wyrosłeś jak dąb... Cóż tu robisz?
 — Prawdę powiedziéć?
 — A tak — rzekł profesor — jak nie powiesz to ja ją odgadnę.
 — Przyjechałem wytchnąć! Mam podnieść z banku małą sumkę, a przytém się chce trochę Warszawki użyć i o kłopotach domowych zapomniéć!
 Spotkanie kawalera, który przybywał sumkę z banku podnosić i wczasu użyć, było wcale dla professora przyjemném, to téż okazał się dlań z prawdziwie ojcowską pieczołowitością. Nadewszystko ostrzegał o trutniach, oszustach, darmo-