Strona:PL Kraszewski - Ładny chłopiec.djvu/99

—   91   —

Serafina, nieprzeczę, że dobre bardzo chłopczysko, ale — wskazała na głowę.
 — Emma ma nielada zdolności, rozum, dowcip, a on sobie prostaczek.
 I ty tego miałabyś nie wiedziéć, że kobieta rozumna, powinna właśnie szukać sobie męża w tym rodzaju — rzekł grzecznie radzca.
 Na twarzy pani Dziembiny malowało się takie nieukontentowanie i niepokój razem, że radzca nie wiedział jak to sobie tłómaczyć.
 — Ja na to nigdy nie pozwolę — dodała stanowczo.
 Dziemba ręce załamał.
 — Otóż to z wami kobietami sprawa! — zawołał. — Niepozwolę! Veto i kwita. Bez żadnéj racyi...
 — Bądź pewien, że mam racyę — odparła gwałtownie się odwracając pani — i daję ci słowo, że Emma za niego nigdy by w świecie nie poszła. — Ja jéj zmuszać nie będę, spodziewam się, że i ty także. Znam ją lepiéj od ciebie.
 — Przynajmniéj poprobuj! zapalczywa kobieto! — odezwał się radzca, — zatrzymajmy go, zbliżmy ich.
 — Ja ci z góry powiadam, że to nie ma sensu i ja od jutra, od dziś zaczynam starania około wdowy.
 Z oznaką najwyższego nieukontentowania, radzca ręką machnął, pani popatrzała nań chwilę i oburzona powróciła do salonu.
 Tu już i Bolek po skończonéj lekcyi intromitował się, a że z dwojga złego wybierając, panna