Strona:PL Kraszewski - Żacy krakowscy.djvu/115

 — Powoli, powoli, przerwał błazen — naprzód panie wojewoda daj co obiecałeś.
 Kmita trzosik wysunął z pod sukni, dobył sztukę złota i rzucił ją dumnie, aby wszyscy zobaczyli co dawał, na kolana błazna, który ją schował szybko, kiwnął głową i zamilkł.
 — A wasza bajka?
 — Myślę właśnie o niej — odpowiedział Stańczyk, jak się dobrze namyślę, to wam ją powiem na przyszły rok.
 — Bez żartów, prosim o bajkę, bajkę zawołali wszyscy gromadząc się coraz bardziej około niego i czekając opowiadania tem niecierpliwiej, że Stańczyk sławny był ze swoich powieści.
 — Mów, mów, słuchamy.
 — Ba! ba! tak to łatwo, rzekł powoli błazen, nie mam ja ani garbu w którym siedział dowcip Ezopa, ani jego głowy, ani ust jego, zkąd tak prędko uprząść wam nową bajkę z niczego?
 — Cokolwiek! cokolwiek!
 — No, dobrze, powiem wam o dwóch przyjaciołach i o opończy.
 — Słyszeliśmy ją wszyscy.
 — O starej babie i o kocie burym!
 — Mówiłeś ją sto razy.
 — O przyjaciołach królewskich!
 — Stara.
 — O dziewczynie i wężu!
 — Wiemy ją, wiemy — trochę nieprzystojna.
 — O Aleksandrze Wielkim i jego błaźnie?
 — Odwieczna gawęda!
 — O Marchołcie.