Strona:PL Kraszewski - Żacy krakowscy.djvu/120

 Kogutek reszty nie słyszał, bo już był w drodze i zbliżał się do lipy.
 Skoczył na gałęź i pokornie o łyka prosił.
 Lipa była w złym humorze, wiatr jej w nocy ze złości gałęzie połamał, skrzywiwszy się więc odpowiedziała: — Na co ci łyka?
 — Zmiłuj się nie pytaj o to, rzekł kogut, strasznie bym wiele rzeczy musiał ci tłumaczyć, a mnie tak pilno.
 — Musisz wprzódy odpowiedzieć, odpowiedziała lipa, i kogut znowu zaczął swoją powieść.
 — Kiedy tak, odezwała się lipa, uważam że nikt ci darmo nic nie daje — idź-że waszeć do krowy po mleko dla mnie, jeżeli chcesz łyk dostać.
 — Na cóż Jejmości mleko?
 — A dąb na co łyk potrzebuje — zawołała lipa, nic darmo, nic darmo!
 Znowu leciał kogutek, prędko, prędko przez łąkę, przez płot, aż do obory w której stała krowa — depcząc pod nogami słomę.
 Kogut siadł na żłobie i zaczął się kłaniać nisko.
 — Prosiłbym o odrobinę mleka, rzekł cicho.
 — Na co tobie mleka, wszak ty go nie pijesz? zapytała krowa.
 Kogut rad nie rad musiał znowu opowiadać z końca w koniec całą swoją historją, drżąc aby się z pomocą kurze nie spóźnił.
 — Nic darmo! zawołała krowa — przynieś mi wprzódy siana od kosarzy.
 — Ach! na co ci to siano, zawołał kogutek, na co ci to siano — zaraz ci go pastuch przyniesie.
 — Nic darmo, powtórzyła krowa, miałaćbym być