Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/105

 — Dobry wieczór.
 Milczenie; oko przyłożył do rurki czy linii i już na mnie nie patrzy.
 — Co to pan robi?
 — Mierzę pola.
 — To niezabawne być musi...
 — Owszem, mnie to zajmuje...
 — Więcej niż towarzystwo?...
 — Przynajmniej nie mniej...
 Milczenie... patrzy znowu i coś rysuje... ja stoję uparcie. — Podniósł głowę, umyślnie się uśmiechnęłam, i schował się przestraszony jak żółw do skorupy. — Ja — stoję...
 Muszę się w piersi uderzyć i przyznać, żem postąpiła jak garderobiana, która chce obałamucić prowentowego pisarza... Gdy teraz sobie to rozważam, rumienię się cała... Nie wiedziałam co już mówić...
 — Pan widzę rysuje — odezwałam się — to może — i deseniki?
 Spojrzał na mnie, podniosłszy nagle głowę, i rozśmiał się wesoło... naiwnie.
 — A! nie! rzekł — boleję nad tem bardzo, ale nie mam talentu do ornamentacji. Rysuję tylko mapki, i to z potrzeby... nieosobliwie.
 To powiedziawszy zanurzył się znowu w robocie, a mnie ze wstydu twarz palić zaczęła... Powin-