Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/134

 — A tak... Muszkatelów...
 Zarumienił się i spojrzał na mnie, poczem usta oblizał... Odwróciłam wzrok... Wtem pochylił się i począł mocno wpatrywać się w moje ręce... a przytem głową kręcił...
 — Jakie bo u pani ręce śliczne, tylko całować.
 Schowałam je...
 — A — proszę!.. proszę!
 Ostro spojrzałam na niego i wyprostowałam się jak student.
 — Pani się nie gniewa?
 Ruszyłam ramionami...
 — Kiedy panie na spacer chodzą? szepnął cicho — Ej??
 — Cały dzień, odpowiedziałam.
 — Panie pozwolą, to ja będę towarzyszył... Bardzo prędko ja nie mogę — ale powoli ja dobrze już chodzę.
 Już — dowodziło, że nie zawsze tak było. Litość we mnie obudzał i przykrość mi robił. Szczęściem te pierwsze odwiedziny prędko się skończyły. Radca tajny coś zagadał, wstali, Mama odprowadziła ich do drzwi. Oskar i Mamę w rękę pocałował i mnie... a przycisnąwszy ją do ust, spojrzał mi w oczy rozpromieniony i rozśmiał się...
 Gdyśmy pozostali sami, panowało długo milcze-