Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/147

 Spojrzałam na niego ostro...
 — A! przepraszam, bo to się nie mówi... ale ja przy pannie Serafinie — zapominam się...
 To mówiąc, począł pracowicie zdejmować rękawiczkę. Na palcu się pokazał pierścień z brylantem, bardzo ładny. Jak dziecko odstawił palec i począł nim błyskać przeciw światła...
 — Czy nie ładny? jak stryja kocham... tysiąc reńskich...
 Odwróciłam oczy...
 — Jabym go pannie Serafinie na palec włożył? he? na takim palcu, to dopiero by mu było! hę? jak Boga kocham...
 Począł się śmiać okrutnie — ja zrobiłam minę surową. Zmiarkował się, rękawiczkę mozolnie nasunął znowu na palce i pierścionek. Szliśmy milczący... aż szepnął mi do ucha.
 — Może potem?
 — Co — potem?
 Wskazał na pierścionek... odwróciłam głowę...
 — Cztery konie siwe — rzekł nagle... a chomąty prawdziwem srebrem nasadzane... karetka wiedeńska!
 I spojrzał na mnie; śmiech mnie brał.
 — Czem wybita?
 — Axamitem prawdziwym, po pięć reńskich ło-