Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/148

kieć, wiśniowym — rzekł bardzo serjo... Latarnie szlifowane.
 — A służby masz pan dużo? spytałam ironicznie...
 — E! to tam tego tałałajstwa jest... o! jest. Liberja czarna z lampasami, kamizelki wiśniowe, i kamasze... i akselbanty —
 Spojrzał mi w oczy, klasnęłam w ręce i zaczęłam przesmiewając kręcić głową.., Rozśmiał się i bez powodu zaszedł się tak ze śmiechu, że na bliską ławkę paść musiał. Niecierpliwość mnie brała — ale zmuszona mieć go za towarzysza, chciałam wypróbować posłuszeństwa... Podniosłam głowę — kwiatek rósł dosyć wysoko, polne dzwonki, wpatrzyłam się w nie... on także...
 — Czy pani? co? dostać?
 — Chciałabym je mieć...
 Rzucił się z razu, ale skała była stroma — odskoczył, namyślając się — koniecznie?
 — Koniecznie — rzekłam ironicznie...
 Chłopak biegł drogą bosy... mój cavaliere nie wiele myśląc, chwycił go za ramię, dobył guldena i wskazał mu kwiatek. — Dzieciak w moment się wdrapał na skałę i rzucił kampanellę, którą Oskar mi podał, uśmiechając się.
 Podziękowałam mu...