Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/166

 — Ale zawsze na nim zostać?
 — Kiedy losy zmuszają! Trzeba się umieć godzić z niemi.
 — W panu to tem większą jest zasługą, że mogłeś mieć innego losu nadzieje.
 — O tem zapomniałem — rzekł sucho.
 Wśród tej rozmowy obojętnej, badałam go oczyma... Niecierpliwi mnie tem, że się nie daje obałamucić... Zaczynam wątpić o potędze moich oczów, bo zwycięztwo odniesione nad panem Oskarem, nic mnie w dumę nie wbija...
 Przy końcu tej pogadanki dałam mu do zrozumienia, że dziczyć się nie powinien i nas, nudzące się na wsi, starać czasem rozerwać.
 — Panie teraz zbyt będą zajęte — odpowiedział — aby miały czas się nudzić.
 — Czem? zapytałam.
 Rozśmiał się.
 — Słyszałem, że pani wkrótce ma zostać poważną mężatką, a każde wesele, przypominam to sobie z dawnych czasów, wiele wymaga przygotowań.
 — Te do mnie, ani do Mamy nie należą — odezwałam się.
 — Ale samo marzenie o przyszłości nie da pani się nudzić.
 — O! — odparłam pogardliwie. — Tak jak pan