Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/190

 — Cóż to ma znaczyć? zapytałam...
 Usiadł w krześle. — Nie jestem ja taki głupi, jak się Serafinie zdaje — odezwał się... Ja wiem, że pani pojedzie i nie zechce wracać... Nie życzę sobie, aby... moje klejnoty z nią w świat ruszyły... Wszak pewnie zabrane...
 Oburzyłam się do wściekłości...
 — One są moją własnością! zawołałam...
 — Tak — odparł — dopóki jejmość tutaj... a zabierać nie pozwolę... Dosyć mnie one kosztowały...
 Szydersko patrzał na mnie... w głowie mi szumiało, w sercu kipiało... Nie odpowiedziałam ani słowa, zarzuciłam szal i chustkę na ramiona, — wyszłam nieprzytomna... pieszo, z mocnem postanowieniem, niepowrócenia nigdy...
 Radca zobaczył mnie przechodzącą dziedziniec, zdaje się, że się domyśleć musiał, co się stało... pobiegł do Oskara... W chwilę potem gonili za mną oba...
 Oskar lęka się Stryja... Słyszałem jak się tłumaczył, iż myśl mu poddał ten Jan nieszczęśliwy — Radca usiłował mnie zatrzymać...
 — O cóż idzie, rzekłam mu, wszystkie klejnoty i kosztowności zostawiam, nawet te, które były własnością moją, zostawiam tu więcej nad nie.. spokój, szczęście, zdrowie — ale za nic w świecie nie pozostanę...