Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/279

jak salon pusty, najmniejszy szmer rozlega się w nim ogromnie...
 Napisałam karteczkę do Józi, aby mnie odwiedziła... Przybiegła zaraz.. Rzuciłam się jej na szyję.
 — Wiesz — rzekłam...
 — Domyślam się...
 — Idę za mąż za Barona...
 Spojrzałam jej w oczy... — Dałaś słowo!
 — Tak jest...
 — Nie pozostaje mi jak ci powinszować.
 — Cóż ty na to! spytałam...
 — Ale zdaje mi się, że na drugie małżeństwo, ma ono wszelkie warunki pożądane. Człowiek poważny, stateczny, mówią, że majętny, ma stosunki wielkie, miły w towarzystwie... Wprowadzi cię na dwór, będziesz królować swą pięknością stolicy... Czegoż więcej żądać można?
 Niewiem, zdało mi się, że w tem było trochę ironii..
 — Miłości nie żądałaś — dodała Józia.
 — Ale on szalenie we mnie zakochany! zawołałam...
 — Tak — to właśnie dobrze — a ty?
 — Mam... ten szacunek, który wystarcza... rzekłam...
 Józia westchnęła i spuściła oczy...