Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/297

załam prosić natychmiast. Z bijącem sercem, nieubrana, blada, wyszłam ku niemu...
 Tak — on to był — ale świeży, rumiany, zdrów, odmłodzony, choć na twarzy miał trochę smutku, czy politowania.
 Z uszanowaniem pocałował mnie w rękę.
 — Niech mi pani daruje, rzekł nieśmiało, że się odważam stawić przed nią. Nigdy bym tego nieuczynił, gdyby nie przypadkowo pochwycona wiadomość o nieszczęściu, jakie panią spotkało. Pomyślałem, że mogę jej być użytecznym może.
 — Cóż się z panem stało! gdzie byłeś!
 — Pracowałem — odparł cicho.
 — Gdzie?
 — Tu w okolicach Wiednia, na Morawie raczej, w majątku hrabiów...
 — I nie zgłosiłeś się pan do nas, nie dałeś znaku życia...
 — Nie miałem do tego prawa...
 Nie będę ci powtarzać rozmowy... Na chwilę błysła mi jakby jakaś szczęścia, odrodzenia nadzieja... krótko trwała, bo mi wyznał, że od roku — jest żonatym...
 Życzyłam mu szczęścia, z uśmiechem, na który zdobyć się musiałam, choć serce mi pękało...