Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/49

 Wujcio wszedł tak ubrany, jakem go widziała zrana, w tej samej nawet grubej, szarej koszuli, czystej wprawdzie, ale ohydnie... zgrzebnej, z wyciętemi kołnierzykami, jakby dla popisu...
 — Jak mi się jejmość masz! co tu porabiasz? Skorciało do miasteczka!
 — Interesa... mój drogi poruczniku... wdowie kłopoty...
 — No i nudy na wsi — tu się asindzka odświeżysz... uprowidujesz w sukienki i gałganki...
 — Gdzie mnie tam o tem myśleć...
 Tak się zaczęła rozmowa... O nudy!
 Niecierpliwił mnie, ale pamiętałam słowa Mamy.. Mówiąc językiem tego Wujcia, wzięłam na kieł, żeby go skokietować... Przybrałam minkę rezolutną i nuż paplać...
 Po twarzy Mamy widziałam, jak strach na przemiany i radość przelatywała...
 Obawiała się widać, abym się czem nie zdradziła... Wziął mnie na okrutny egzamin, wyszłam z niego zwycięzko... Udało mi się nawet, faire d’une pierre deux coups... bo odmalowałam pensję jak mi było potrzeba...
 Nieznośny Wujcio w tem tylko okazał się na swem miejscu, że mój wstręt do pensji podzielał... i popierał mnie, nalegając, aby Mama od Fellerowej odebrała.