Strona:PL Kraszewski - Dziennik Serafiny.djvu/97

 — Idź Panna, idź, dodała szybko — i szepnęła w ucho: Nie przyznawaj się do niczego, choć przysięgnę, że jesteś winna...
 Śpiewając, weszłam do pokoju Mamy. Ciocia stała na środka i zobaczywszy mnie zawołała:
 — Słuchaj Serafinko! nad wiek jesteś przebiegła... i przewrotna!! Co to z ciebie będzie... Jakże mogłaś myśleć o bałamuceniu Rotmistrza...
 — Ja? — krzyknęłam zdumiona, grając rolę moją wesoło — przedziwna jesteś Ciociu.
 — A tak! przedziwna! — przerwała Ciocia — namówiłam sama Puhałę, żeby udawał, iż się do ciebie bierze... Sama stałam za drzwiami i przypatrywałam się doskonałej grze siostrzeniczki... wchodzisz w rolę — en toute perfection.
 W głosie Cioci gniew czuć było.
 — Ale Cioteczko... — przerwałam... — co za imaginacja...
 — Osiemnaście lat... a bałamutka ostatnia...
 Mama na mnie spojrzała.
 — Czy i Mama temu wierzy? — zapytałam.
 — Ja sądzę, że to tylko było niedoświadczenie i nieostrożność z twej strony — odezwała się Mama, boć nie przypuszczam w tobie żadnych myśli podobnych, ale, moje dziecko... raz na zawsze wiedzieć