znaczeni od nieba do dania popędu ludom i umysłom, chwytali za nie gwałtem i rzucali w drogę, którą na przyszłość iść miano... Takim był...
Pan Malewicz chciał przerwać, kaznodzieja kiwnął głową, jakgdyby mu chciał dać do zrozumienia, iż nic dla niego nowego nie powie, więc lepiej żeby milczał.
— Takim był — mówił dalej ksiądz Balcer — sławny Luter, który wszelako miał swoje błędy, lecz rzucił pierwsze zakłady ogromnego gmachu... Melanchton... uczony Melanchton... Huss... męczennik... Zwingli i Kalwin, głowa zgromadzenia naszego, którego księga[1] jest źródłem światła wiary.
— Zapewne — przerwał w tej chwili nadchodzący pan Miński, człowiek niemłody, łysy, poważny, powolny, miłej bardzo twarzy. — Przyznaję Kalwinowi wiele mocy duszy, ale mu nigdy nie daruję, że sam po drugich wymagając tolerancyi, dopuścił się jednak przykładem Lutra kilku gwałtownych...
— Nie rozumiem — przerwał urażony kalwin — jakież gwałtowności mu pan zarzucisz?
— Między innemi, spalenie w Genewie doktora Hiszpana, Michała Servet z Villa-Nuova, któremu zarzucał, że był nieprzyjacielem Trójcy świętej.
- ↑ Institutiones Christianae.
