Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/119

 Poczynało dobrze zmierzchać, Bajdurkiewicz skarżąc się na ból zębów, położył się w bryczce i zaszył w siano głęboko; Tadeusz świszcząc, chodził przed końmi, niekiedy zaglądając do karczmy.
 Aż tu drogą od Siekierzynka jedzie dwóch jeźdźców szybko na zdyszanych koniach, obejrzeli się i pozsiadali z koni; miny gęste, wejrzenie zaczepiające, mowa głośna. Tadeusz poświstuje i chodzi spokojnie. Ci ichmość do izby, poszeptali coś z arendarzem i wybiegli na podwórze, postawali w zajeździe, patrzą na drogę od Siekierzynka i śmiejąc się, zacierają ręce. Bajdurkiewicz leży w bryczce i stęka.
 — Możebyśmy jechali — rzekł zcicha — oni nas dopędzą!
 Tadeusz nic nie powiedział.
 — Bracie świstunie! — rzekł jeden z przybyłych, a dokąd to Pan Bóg prowadzi!
 — Przed siebie! — odparł Tadeusz — a panów śpiewaków dokąd?
 — Na spotkanie waszmości.
 — No, to i dobrze — rzekł Siekierzyński — a co łaska do mnie?
 — Chcieliśmy się od niego dowiedzieć — rzekł drugi — czy myślicie tu popasać w Kociéj Górce?
 — Ile mnie się podoba.
 — No! a jakby się nam podobało, żebyś tu waćpan nie popasał?
 — Cóż robić! nie wszystko się wszystkim podobać może!
 Bajdurkiewicz z bryczki szepnął:
 — Niech się pan mityguje, tymczasem nadjadą, słyszę tętent.
 — To tętent od Siekierzynka — mruknął pan Tadeusz — bądź Pan na pogotowiu.
 — Żebyś pan wiedział, jak mnie zęby bolą!
 Wtém Tadeusz odwrócił się do zaczepiających.
 — Panowie bracia — rzekł seryo i poważnie — czy szukacie okazyi?
 — Jakby dobra, czemu nie? — rzekł jeden ze śmiechem.
 — Cóż to panowie nazywacie dobrą, tak w kilku na jednego naprzykład, po zbójecku!
 Szlachta się zmieszała widocznie, ale jeden zaraz wyskoczył:
 — Co ty nas robisz napastnikami! coś ty za jeden?
 — Wiesz waćpan, kto ja jestem, jak ja wiem, kto wy jesteście.
 — Naprzykład?...
 — Przyjaciele Wichułów.
 — Jakbyś tam był! dalipan, wciurnastki go nie wzięli! tęgi chłopak! zgaduje! toć wiedziéć musisz, czego od waści chcemy?