Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/221

zasługę, umiał tak posiłkować mu, że Julian mimo wstrętu do pracy i interesów, rządził się bardzo dobrze. Powodzenie to dziwiło go i zachęcało, nie miał wygórowanéj zarozumiałości, chętnieby był się uznał niezdatnym, żeby mu pozwolono próżnować, a prezes tego nie dopuszczał.
 Nic nie powiedziano pułkownikowéj o przyjeździe prezesa, ale że to był trzeci czy czwarty dzień pobytu jéj w Karlinie, przeczuwała go już niespokojna. Julian z Anną, jak tylko dojrzeli kocz pana Pawła, porozumieli się wzrokiem, i brat powoli wysunął się z pokoju. Zastał już prezesa chodzącego po salonie i szukającego zwierciadeł, w którychby mógł włosy, suknie i cały swój strój poprawić, bo o to dbał nadzwyczajnie.
 — A! kochanego stryjaszka!
 — A! kochanego bratanka! — z uśmiechem powitał go pan Paweł.
 — Jakże zdrowie?
 — A wasze?
 — My dobrze, ale mama, która tu do nas przyjechała, dość mocno zachorowała...
 — Po cóż bo jeździ! po co jeździ! — z udaną dobrodusznością rzekł prezes, idąc do zwierciadła — moglibyście do niéj pojechać na dzień jaki... z jéj zdrowiem...
 — Chciała widziéć Emilka...
 — Nic mu teraz nie pomoże! — ponuro rzekł prezes — no! a Anusia?
 — Przy matce...
 — Pułkownikowa nie wychodzi?
 — Nie, od trzech dni Greber jéj zakazał...
 — A! jest i Greber!
 — Mama bo wcale była nie dobrze...
 — A pułkownik nie przyjeżdżał?
 — Nie kazała mu pisać, że chora...
 Prezes lekko ramionami ruszył.
 — Wątpię, żeby tu jéj było nawet wygodnie... i o męża musi być niespokojna...
 — Ale i wyjechać jéj niepodobna, mój stryju, niepodobna — dobitnie rzekł Julian — musi zabawić jeszcze dni kilka, dopóki sił nie nabierze...
 — Nic nie mam przeciwko temu — rzekł prezes sucho — no? a widziéć się z nią nie będę mógł?
 Julian trochę się zmieszał.
 — Mój drogi stryju — rzekł zbliżając się do niego — ty mnie