Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/225

 — Gdzież tam! życie z nich błyska... a może trochę miłości... trochę tęsknoty...
 Pułkownikowa uczuwszy nieprzyzwoitość męża, spuściła wzrok i zarumieniła się jak piętnastoletnie dziewczę; on ją objął z uśmiechem rozpustnika i w czoło pocałował.
 — Tylko mi nie choruj — rzekł wesoło — ile razy do tego Karlina przyjedziesz, pełnego widm i wspomnień czarnych, zawsze to zdrowiem przepłacasz.
 — A! tu moje dzieci! — szepnęła pani Delrio...
 — Któż ci winien, że ich nie masz więcéj? — odezwał się krotofilnie pułkownik — trzeba było postarać się, żeby i w Lutkowie z para ich krzyczała ci nad głową...
 — Bóg nie chciał...
 — Nie mieszajmy do tego pana Boga!... paniś sama winna!... Nie dosyć kochasz męża...
 — Mój Wiktorku!
 — Moja Tekluniu!
 Delrio jeszcze parę razy pocałował i popieścił żonę, i dopełniwszy tego, co miał za obowiązek, odezwał się siadając w krześle...
 — Kiedyż pojedziemy?
 — Nie wiem, doktor mi nie pozwala.
 — Ale ten dyabeł prezes już się przystawił!
 Pułkownikowa porwała się z krzesła cała zmieniona, pobladła i wzruszona.
 — Prezes! jest? Kto ci mówił?
 — Widziałem go... słodki jak lukrecya... przyjmował mnie przed chwilą...
 Pułkownikowa usiadła.
 — A! przyjechał! — odpowiedziała — masz słuszność, potrzeba jechać... nie możemy żyć pod jednym dachem...
 — Nie powiem i ja, żebym go ubóstwiał — rzekł Delrio — ale dzień z nim jakoś wyżyjemy... Jużciż znowu potrzeba mu okazać, że się go nie boimy i że od niego nie uciekamy.
 Pani nic nie odpowiedziała, spuściła głowę, zasmuciła się, zamyśliła.
 — No! rozpędź-że te chmury, które prezes z sobą przywiózł — odezwał się mąż — nie myśl o tém... spojrzyj na mnie temi swemi piętnastoletniemi oczkami, które mnie przepalają do kości... Tekluniu! chère ange!
 Próżne były starania pułkownika, usiłującego w żart obrócić zły humor żony; pani Delrio pozostawała chmurna i gniewna...
 — Seryo — rzekł po chwili pułkownik — z tego wstrętu do