Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/355

 — Jakoby pan Aleksy chciał się oddzielić od pani? — dodał grzecznie pan Mamert.
 — Alboż to nie czas — odparła staruszka — żeby poszedł na swoje?... Jaś zostanie przy mnie...
 — To już do szkół go pani nie pośle? — rzekł pan Ultajski.
 — Prawie skończył.
 — I lepiéj — dodał Mamert — ot ja... z trzeciéj... jak Boga kocham, z trzeciéj...
 — A ja, z żadnéj! — zaśmiał się Ultajski.
 — I ani widać tego! — szydersko dorzucił, zapalając cygaro pan Pryscyan.
 Na te słowa wszedł Aleksy; spojrzeli mu wszyscy w oczy, szukając zmiany na twarzy i pośpieszyli ścisnąć za rękę; trochę zazdrości, trochę ciekawości malowało się w ich oczach.
 — A! witamy! witamy pana!
 — Oto pan gościł długo!
 — Teraz téż znów w domu posiedzę...
 — E! wątpię — odezwał się Pryscyan — jak się to raz zakosztuje tego towarzystwa, niełatwo się od niego oderwać.
 Mówili tak potrosze, rzucając słowami i czekając jedni na drugich, żeby uwolniwszy się od siebie sam na sam zostać z panem Aleksym.
 — Ja mam do pana dobrodzieja interesik — rzekł Ultajski, którego sprawa tyle ceremonii nie wymagała.
 — Pomówimy o nim...
 — Chciałbym panu słówko na osobności powiedziéć — szepnął pan Mamert.
 — Miałbym prośbę do ciebie... — odezwał się Pryscyan — ale o tém potém...
 Stara Drabicka ruszyła tylko ramionami, jeden i drugi wzięli za czapki, udali, że wychodzą, żeby przykładem pociągnąć innych i spojrzawszy wkoło przyzostali; nikt się nie ruszał. Pan Jacek najśmielszy wziął pod bok pana Aleksego i odprowadził go do drugiéj izby.
 — No! a co będzie z nami?... — zapytał naiwnie, postanowiwszy udawać, że nic nie wie o rozdzieleniu się Drabickich i myśli zamieszkania na jego części, jaką miał Aleksy, rachując na to, że ją weźmie.
 — Jakto? a cóż ma być?
 — Weźmiesz pan moję część, czy nie?
 — Wszakże ją trzymam.
 — Do marca, ale nadal?...
 — Zgodziliśmy się przecie.