Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/409

 — Ani na chwilę! ale bez rachuby, przywiązałaś go pani tak poświęceniem swojém, oddaniem mu się...
 Pola zasłoniła oczy... ale je prędko podniosła śmiałe i błyszczące na prezesa, jakby się wstydu swego zawstydziła.
 — Pani go tak przywiązałaś do siebie, że złe, które się stało przez nią, przez nią tylko może być uleczoném...
 — Rozkazuj pan — odparła Pola chłodno — słucham...
 — Julian — mówił prezes — kocha pierwszą miłością, szaloną; rozdrażniony, rzuci się do ostatecznych środków; rozumowaniem, przeciwieństwem, niczém go odwieść nie będzie można... To pani tylko uczynić możesz...
 — Uczynię wszystko; potrzeba, bym zapłaciła chwilę szczęścia... ale panie — zawołała składając ręce — pozwól mi ją przedłużyć jeszcze... to ostatnia!
 — Nie, nie, nie! — przerwał nieubłagany sędzia — im dłużéj Julian pozostanie w tych więzach, tém do nich mocniéj przyrośnie.
 — Miesiąc, tydzień, dni kilka, daruj mi pan jeszcze.
 — Ani dnia; i dla pani i dla niego im prędzéj tém lepiéj... potrzeba skończyć.
 — Spodziewałam się tego — nabierając męstwa, odpowiedziała Pola — będę posłuszną, ale umrę.
 — Żyć pani będziesz... i żyć szczęśliwą...
 — Ale jakąż męczarnię wymyśliliście dla mnie?
 — Kochasz go, czy nie?
 — Czy ja go kocham! on wątpi! — wykrzyknęła Pola zalewając się łzami — on wątpi!
 — Największe miłości, jak wszelkie ludzkie sprawy, mają początek i koniec... i ta się skończyć musi...
 — Śmiercią!
 — Nie, obojętnością tylko — odparł prezes. — Chcesz-li pani zatruć wspomnieniami całe życie Julianowi? uczynić go nieszczęśliwym? zostawić mu żale wiekuiste?
 — Ale czegoż wymagasz pan po mnie?
 — Potrzeba, żebyś Pani zerwała sama, żebyś pokochała innego, odepchnęła Juliana, bo tym tylko sposobem możesz złe zrobione naprawić.
 Pola rozśmiała się męczeńskim, spazmatycznym śmiechem.
 — Koniec godny początku! — zawołała — ostatnia scena krótkiego dramatu obmyślana przewybornie. Ale na Boga, wypędźcie mnie lepiéj, zabijcie, skalajcie wzgardą...
 — To by się właśnie na nic nie przydało — odparł prezes, którego głębokie uczucie Poli nic a nic nie poruszało — za wypędzoną