Strona:PL Kraszewski - Powieści szlacheckie.djvu/476

LIX.

 Nazajutrz wzięto się do wielkiéj owéj narady, do któréj Julian, obojętny zupełnie, tylko dla formy był wezwany; prezes tu grał pierwszą rolę. Aleksy przedstawił mu rachunki, plany, bilanse, i wskazał, jakie środki obmyślił na uspokojenie głównych wierzycieli. Prezes szukał tylko pozoru i zatrzymał się zaraz przy likwidacyi długu żydowskiego, oddawna ciężącego na Karlinie; był to interes zawikłany, wreszcie skończył się ugodą i pozostawało tylko zapłacić spadkobiercom starozakonnego; ale Aleksy, który zawierał układ, postąpił sobie szlachetnie i wszystko, co było podpisane przez chorążyca, przyjął za stanowczą należność.
 Prezes przeglądając papiery uśmiechnął się.
 — Na tych żydach — rzekł — więcéj, zdaje mi się, utargować było można.
 — Być może — odparł Aleksy — ale chodziło o podpis pana chorążyca, a żydzi i tak kilkunastoletnie tracą procenta.
 — Żydzi nigdy na nas nie tracą — zawołał Karliński.
 — Tu, panie prezesie, straty ich są widoczne...
 — Aż do zbytku pan jesteś skrupulatny i sumienny! — zawołał Karliński.
 — Zwłaszcza w cudzych interesach — rzekł Drabicki.
 — Ale z cudzéj kieszeni! — szepnął prezes.
 Aleksy zaczerwienił się i zadrżał; prezes na wszystko przygotowany zachował krew zimną; spodziewał się burzy.
 — Gotów jestem dołożyć i ze swojéj, gdzie mi przekonanie każe — zawołał popędliwie Drabicki.
 — Niech się pan tak żywo nie oburza — rzekł prezes — w interesach powinno się traktować chłodno i z namysłem...
 — Starałem się o to — zawołał Aleksy — zresztą, jeśli to, com uczynił, zdaje się państwu niedogodném, wszakżeśmy wiecznym ślubem nie związani...
 Julian, znacznie ostygły dla Aleksego, który miał dlań i tę wadę, że jego zachceniom i popędowi do rozrzutności nie dogadzał, milczał; spojrzał na niego napróżno Drabicki, a widząc obojętnym, z ukłonem złożył przed prezesem papiery i wyszedł.
 Dopiéro jak ze snu ocknął się Julian.
 — Co to się stało, kochany stryju?
 — Nic, zdaje mi się, że pan Drabicki, który najlżejszéj uwagi od nikogo nie znosi, obraził się tą, którą mu w najdelikatniejszy sposób uczyniłem; sądzi zapewne, że go przepraszać i zapraszać będziemy, ale się mocno omylił.