Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/111

 Po pierwszych kieliszkach anticipative skosztowanych przed wieczerzą, humor wrócił jak za najlepszych czasów.
 Kłuła tylko tajemnica tych rzeczy pokradzionych tak dziwnie i wróconych.
 — Ono to z tego wszystkiego widać, rzekł lakonicznie Żubr... iż to była podła jakaś intryga...
 — Ale czyjaż? podchwycił Zbisław, czyja?
 — To się okaże — dołożył Tomaszewski, to się wyświeci. — Oczewista rzecz iż kradzież w karczmie miała tylko na celu, aby pogoń za waszą jejmością strzymać.
 — A oczewiście, dodał Barański — tym sposobem nas sparaliżowali... a ona już do tej pory niewiedzieć gdzie...
 — Ej! gdyby tylko powrócił Dygowski, możeby języka przyniósł — rzekł Zbisław... ale któż to znowu zarządził tak mądrze? Juści nie stryj, bo ten za mną, nie żona moja i nie jej matka, bo to nie kobieca sprawa, nie Strukczaszy, bo on tu obcy i to nie na jego robotę wygląda... więc kto u stu katów?
 Spojrzeli po sobie.
 — Któż to wiedzieć może! westchnął Barański — to się odkryje.
 — To się okryć musi — zawołał pięścią