Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/177

nieoględność, której zaraz potym pożałował, ale już wówczas gdy się słowo rzekło...
 — Licho go nadało... jechałem od Starosty do... Złotego Opola...
 Młody człowiek aż podskoczył na ławie, posłyszawszy to, ale w mgnieniu oka umiarkował się, zamilkł, kiełbasę zaczął zajadać i już więcej nie dopytywał. Oczy mu tylko zabłysły, twarz rozpromieniała i znać było że mu na świecie jakoś wesoło się zrobiło.
 — Ponieważ was tu losy przygnały, rzekł, a ja już wprzódy zajechawszy rozgospodarzyłem się — napijcie się wódki i chodźcie ze mną przekąsić, kiełbasy i jajecznicy starczy na dwóch, starczyło by na trzech takich jak Starosta... ale my młodzi... podołamy.
 Joachimek rad już iż go nie pytano więcej, napił się wódki i nie dał się prosić do jajecznicy, smakowała mu jak nigdy jeszcze w życiu. Towarzysz jadł i śmiał się.
 — O! ten poczciwy Starosta, rzekł... ja go bardzo dobrze znam, to mój dobry przyjaciel... zacny, przezacny człowiek...
 — Umhu! odparł Joachimek nie chcąc się przyznać iż nie zna go wcale — umhu!
 — A znasz asindziej i jego bratową panią Bożeńskę — dodał z kresą — zacna pani!