Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/182

 — Słuchaj chłopcze, odezwał się nieco zmienionym głosem kresowaty, już siedź i miodu dopij... więcej się nie wygadasz nad to.
 Poklepał go po ramieniu.
 — Bóg zapłać!
 Joachim na dobre by był płakał — ale co to pomódz mogło. Szło teraz o to żeby popełniwszy tak srogą niebaczność, prawie zdradę, co najprędzej zbiedz do Opola — bo któż mógł wiedzieć co to był za człowiek, który tak zręcznie umiał za język ciągnąć.
 — Nie przeszkadzał też wcale kresowaty panu Joachimowi do odwrotu, a sam miód popijał, jakby już nie interesowany wcale w tej sprawie... ale znać było że się mocno namyślał, ważył coś i rachował, bo na zegarek patrzał co raz.
 Potym klasnął w ręce, a chłopak od koni przybiegł.
 — Gotowo? — Gotowo panie — Jadły obrok. — Już do ziarna. — Piły... nie bardzo... — Kiełznaj i wywodź.
 Zwrócił się potym do Joachimka stojącego w kącie jak na pokucie.
 — Jakże aści zwą? zapytał
 — Joachim Sierociński.
 — Do zobaczenia Joachimku.
 Gwizdnął i wyszedł.