Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/220

 — Ani mnie? spytał Zbisław.
 — Nikogo.
 — Gdy się pani obudzi proszę jej powiedzieć, że przeszkadzać nie będę i zasyłam — Dobranoc...
 Pan Zbisław nie otrzymawszy żadnej odpowiedzi, odszedł.
 Bawiono się tedy siarczyście jak gdyby nic, a choć z pana młodego słomianego śmiali się trochę, on to wesołą twarzą przyjmował — i nic.
 Gdy wszakże po kielichach wesołości trochę miarę przebierać zaczęto, a hałas się wziął kawalerski, uczynił następną uwagę.
 — Panowie a bracia! nie raczcie zapominać że to nie w Wierzchówce u kawalera, ale w Żmurkach u poważnego, żonatego obywatela jesteście, któremu jejmość słaba, więc trochę ciszej a skromniej nie zawadzi...
 Tomaszewski który był trochę podpiły, uraził się pierwszy.
 — No, no, patrzcie go jak mi spoważniał raptim; i będzie nas teraz decorum uczył... nas! nas! cośmy mu żonkę wyrwać z rąk macierzyńskich dopomogli.
 — Słuchaj Tomaszewski, pij spokojnie a zwady nie poczynaj — odparł Zbiś.
 — Ale bo i tyś dobry — zaczął Żubr,