Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/240

 — Delikatna! pomyślała w duchu gospodyni — no! to niema wątpliwości że o pieniądze idzie. — Co za głupi ten marszałek!
 — Przyznaję się, dodał Horwat, że nie spełna wiem jak nawet zagaić sprawę... jak moję wytłumaczyć śmiałość.
 — Chce mnie naprzód udobruchać! nieznośny ciemięga! myślała księżna. — Mów pan śmiało! odezwała się głośno.
 — Jest to sprawa tak delikatnej natury...
 Księżna ramionami ruszyła, nie mogąc znieść niepewności.
 — Ale o cóż idzie?
 — Czy WksMość, dozwolisz mi naprzód opowiedzieć sobie co ją spowodowało..
 — Kogo!
 — Sprawę! westchnął Staszek...
 — Jaką sprawę... masz waćpan sprawę?
 — Żądam protekcyi WksMości dla nieszczęśliwej, najnieszczęśliwszej w świecie kobiety i — dla mnie.
 Gospodyni westchnęła — twarz się jej rozjaśniła, przysunęła się ku mówiącemu, tak mu za to już wdzięczną była iż nie chciał pieniędzy, że gotową się czuła wszelkim prośbom jego zadosyć uczynić.
 — No, cóż to tam takiego, rzekła uśmiechnięta...