Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/270

gospodarz na prędce i konie i przekąskę zadysponował, a sam pociągnął do pokoju, który sobie wybrał w drugim rogu domu, poczciwego Barańskiego.
 Napiwszy się wódki i zakąsiwszy piernikiem, przyjaciel uśmiechnięty stanął naprzeciw Zbisia.
 — Naprzód pocałuj mnie na obie strony i podziękuj.
 — Za co?
 — Nie pytaj a dziękuj...
 — Ależ zagadkę mi rozwiążesz...
 — Natychmiast — począł Barański, natychmiast... Zdaje mi się żem cię od prześladowania Horwatowskiego raz na zawsze uwolnił...
 — Ale ba? czyś go posiekał na drobne kawałki? zaśmiał się Zbisław.
 — Nie, to byłby sposób najgorszy, noszono by go potym w sercu jako bohatera i męczennika... do śmierci... trzeba żeby ów zdradził — i — zdradzi.
 — Cóż to jest? jakim sposobem...
 — Nie wiem po co go licho nosiło w Hrubieszowskie...
 — Ale! do Strukczaszego pewnie!
 — Być bardzo może...
 Nasadziłem na niego w drodze...