Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/303

 — A gdzież prawdziwa...? i poczym ją poznać? spytała Chorążanka.
 — Po gwałtowności jej... Jedno wejrzenie ją zapala... O! pani!
 — Tu się wstrzymał, a p. Urszula dodała cicho... — Mów pan...
 — Kobiece serca są płoche... nasze...
 — Kobiece serce raz się oddaje na wieki.
 — A! pani! powtórzył Horwat — miłość prawdziwa...
 Tu ujął ją za rączkę, był trochę pijany.
 — Co za śliczna rączka! pocałował.
 — Szczęśliwy co ją będzie posiadał... Rączka się nie usuwała... czułe jej spojrzenie towarzyszyło...
 — O pani! nie mógł się jakoś zebrać na jaśniejsze wynurzenie swych uczuć. Gdybym śmiał...
 — To co? spytała panna Chorążanka.
 — Ale to być nie może...
 — Dlaczego? cicho szepnęła panna Urszula..
 — Ja się boję...
 — To się pan nie bój... A gdybyś się nie lękał — to co?
 — A! pani... to bym sięgnął po tę śliczną rączkę...
 — Spróbuj pan... Jakże się to w takim razie postępuje... pokaż mi pan...