Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/65

na nim poczęły, gdy od strony Żmurek pokazała się bardzo skromna biedka, stanęła przed karczmą i wydobył się z niej kapotowy jakiś jegomość. Wyglądał jakby na mieszczanina z małej osady, granatową miał kapotę, kapelusz słomiany, a pod zwierzchnią suknią na bieliźnie czerwony pas. Biczysko zatknął w biedę, koniowi torbę do głowy z owsem podwiązał, a sam powoli podszedł ku przyźbie, na której teraz siedział sam zamyślony Moszko.
 — Dobry wieczór panie gospodarzu, rzekł, gdyby kto wódki wyniósł, to bym się napił.
 Moszko spojrzał... A czemu nie zajdziecie do izby?
 — Konia odstąpić nie mogę, młody, płochliwy, aby co to go licho poniesie... niech mi tam wódki kto poda ale szabasówki...
 — Z daleka jegomość?
 — Nie — ja z Zabrzezia...
 — A dokąd?
 — Do Lublina...
 — Jegomość ma interes? począł Moszko, który zwykł był zawsze śledztwo prowadzić.
 — A mam interesa!
 — Czy jegomość lepiej nie zanocuje... do dnia można zajechać...
 — Pewno u was pełno w gospodzie. —