Strona:PL Kraszewski - Szaławiła.djvu/81

jała, kadziła... a Tomaszewski, Zabrzeski, boso wynosili się do żydowskiego alkierza.
 — Ale mówże mi asindziej, w jaką to znowu popadłeś awanturę...
 — A! M. księżno! prawda że w awanturę...
 — Niespokojny duchu! klapnęła go rękawiczką po ręku, którą położył na drzwiczkach..... pfe! że się też to nigdy nie ustatkuje...
 — Taka niepoczciwa natura! westchnął pan młody — ale teraz... gdy się wilczysko ożeniło...
 — Jak to? ożeniło? z kim? gdzie? jak? żonaty jesteś.
 — Od pozawczoraj, księżno dobrodziejko, a ślubny wieczór spędziłem samiuteńki jeden z przyjaciołmi.
 — Gdzież żona?
 — Drapnęła mi księżno.
 — Jak to? od ołtarza?
 — Tak, prawie jak od ołtarza... westchnął Zbisław... ale to cała historya...
 — No to mów, rozpowiadaj, niemasz przecie co lepszego do robienia... nieszczęśliwy człowiecze...
 — Po co się tu długo z grzechów spowiadać, księżno dobrodziejko, mówił Zbisław.