Muzeum narodowe czeskie poniosło nienagrodzoną stratę, przez śmierć zasłużonego Wacława Hanki, który zmarł w Pradze d. 12 stycznia, w sześćdziesiątym dziewiątym roku życia swego, z raka w żołądku. Kartki pogrzebowe oznajmiły, że zwłoki wyprowadzić mają d. 15 z gmachu Muzeum na Wyszehrad, do kościoła śśw. Piotra i Pawła, gdzie złożone zostaną. Zmarły nadto jest znanym nietylko w Czechach, ale po całym świecie, abyśmy tu zasługi jego przypominać potrzebowali. Jemu winniśmy wynalezienie królo-dworskiego rękopismu, o który świeżo przeprowadzony spór, na nowo go miłośnikom staréj poezyi rodziméj ludowéj przypomniał. — O innych pracach Hanki, który do ostatka dni nie ustawał w trudzie, późniéj obszerniéj powiedziéć spodziewamy się. Byłto jeden z przedstawicieli narodowości czeskiéj, z Jungmanem, Czelakowskim i Palackim, najlepiéj znany poza granicami swéj ziemi. Rozgłos wynalezionych przezeń poematów przeprowadził imię jego po całym świecie; przetłómaczono je bowiem na wszystkie prawie europejskie języki; nasze przekłady Siemieńskiego i Bielowskiego, tak dobrze odtwarzające barwę oryginału, są jednemi z najszczęśliwszych.
Uznania, jakie miał wszędzie Hanka, najlepiéj dowodzą tytuły w pogrzebowéj kartce wypisane, i spis uczonych towarzystw, do których się liczył; między innemi, był dawnego Towarzystwa Przyjaciół Nauk warszawskiego członkiem i Naukowego krakowskiego.
Z Francyi przychodzi także wieść o zgonie p. Bawr, znanéj i u nas autorki z domu Coury de Champgrand, która najpierwéj poślubioną była p. Saint-Simon, sławnemu ze swéj teoryi socyalnéj, która w końcu szyderstwy sceptyków pogrzebioną została. P. Bawr nie dzieliła przekonań gienialnego marzyciela, i z tego powodu musiała się z nim rozstać w r. 1801, a prorok płakał, rzucając ją dla swéj wielkiéj misyi społecznéj, któréj idei żona podzielać nie mogła. Drugi mąż jéj, p. Bawr, zginął z przypadku zawalony wywrotem wozu, obładowanego kamieniami w r. 1812. P. Bawr po śmierci jego pozbawiona majątku, musiała szukać niemal sposobu do życia w pracy własnéj. Wykształcenie wskazało jéj drogę literacką; oprócz dzieł do wychowania i powieści dla młodzieży, szczęśliwie dość pisała dla teatru, i jedna z jéj sztuk „Następstwa maskarady“, dotąd się utrzymała na scenie teatru francuskiego. W stosunkach będąc z mnóstwem sławnych ludzi, pisarzy, muzyków, artystów, przeżywszy w długim zawodzie epokę od pierwszéj rewolucyi do ostatniego cesarstwa; nie mogła nie wydać swych wspomnień, sami księgarze by-
