Język i sens podejrzany, ale w Strasburgu mogło to uchodzić za polskie, jak Liberbaro Weichardt Skoch za Czartoryskiego i Polaka.
W Łucku zrujnowany dziś kościół kks. Trynitarzy, wystawił niejaki szlachcic Maćkowski, o którym piękna krąży legenda, że wprzódy po klasztorach zakonnych przebrany za ubogiego chodził i tam się zatrzymał, gdzie mu gościny i chleba nie odmówiono. O Maćkowskich jednak głucho. Tu pod ładnie malowanym herbem Kościeszą, podpisał się w Ingolstadcie Stefan Bolesław Maćkowski w r. 1611, ale góry sentencya dwuwierszowa zmytą została.
O Naborowskich, którzy przy Radziwiłłach różne funkcye spełniali i na dworze ich żyli, z historyi naszéj wiemy, tu właśnie Daniela jest dwie kartki, który komuś na pamiątkę się wpisał z tytułem Janusza Radziwiłła marszałka dworu... u góry jest godło: Sperabo, nic dziwnego
.
Na drugiéj stronicy z tém samém sperabo z roku 1617 i herbem polskim, skomponował cztery wiersze niemieckie dla Gerarda Reutera w Frankfurcie nad Odrą... ale nie ciekawe.
Doktór Zygmunta III, Krzysztof Sapelius z godłem: Ingenio et arte, i życzeniem, aby mu jego przyjaźń zapłaconą była równą, w r. 1618 się zapisuje niewiadomo dla kogo. Życzenie dowodzi, że darmo kochać nawet nie umiał.
Pan „von Gilewski“ herbu Strzemię namalowane złocisto, około r. 1619 daje radę: Absentis noli rodere famam. Życzyćby należało, aby się to i dziś święciło, ale na kogoż zmyślać, jeśli nie na nieprzytomnych.
Pan Albert Białecki (zapewne z Jelitczyków), który uczył się w Padwie, przeciwko zwyczajowi wieku popisał się z francuszczyzną:
Par bien servir et loyal être
De serviteur on devient maître...
Od r. 1620 po dziś dzień, recepta się nie zużyła, i wielu służy aby panować, choć nie zawsze lojalnie.
Cichowskich z Wojsławic nie znamy, ale tu jest jeden Hieronim, Eques polonus jak się należy, który we Frankfurcie w r. 1623 dla przyjaciela Niemca zostawił ten dwuwiersz:
Cura quidem vita est: patriae sed morte pacisci
Commoda, majus opus, major habet amor.
