Strona:PL Kraszewski - Wybór pism Tom IX.djvu/487

466

J. I. KRASZEWSKI.

chętka przypatrzenia się zblizka temu, co zdala tak ciekawém się zdaje, przygnały wieśniaka do Warszawy. — Chodziliśmy niegdyś do szkół w Lublinie, potém los nas obu przesadził na Wołyń, aleśmy jakoś stracili się z oczu, on wrócił aż w Sandomierskie. Są wypadki, w których długa rozłąka niezmiernie przyjaźń umacnia. Rzuciliśmy się więc w objęcia, poznawszy się odrazu, mimo bród i wąsów, nie zaręczam, żebyśmy się nie popłakali trochę, a odszedłszy ze wzruszenia, które nam na chwilę mowę odjęło, jęliśmy się wypytywać wzajemnie o losy i dzieje.
 Pan Marek ogromnie zmężniał, utył, zaokrąglił się, opalił, i pod rzeźwiącém słońcem wioski, rozrósł na olbrzyma, jam tylko schudł i postarzał — zmiany w obu nas zaszły ogromne. On gorący dawniéj zwolennik nauki, życia i pracy, dziś przy kominku z fajką spędza dnie i lata, wyrozumowawszy sobie, że zasłużył na te ferye; ja, przyznaję się, dosyć leniwy i roztrzepany, wprzągłem się w jarzmo ciężkiego zawodu, i ciągnę jak umiem, choć nierówną orząc brózdę...
 Gdyśmy się obliczyli z dzieci, z lat, majątków, strat i nabytków, Marek i ja, zaczęliśmy, idąc powoli po błocie, wśród skalistych wałów lodu, otaczających ulice, rozpytywać o bliższe sercu sprawy:
 — Cóż ty porabiasz Marku? — rzekłem do niego.
 — Ja? a cóż chcesz, latem to się jeździ w pole, lub siedzi w chłodzie, a zimą odpoczywa się przy kominku z dobremi sąsiady. No, czasem pojedzie się w sąsiedztwo, nagada, naśmieje i do domu powróci.
 — Dalejże co?
 — A cóż chcesz, by mogło być? Pana Boga się chwali i dzieci hoduje... powoli.
 — No, ale czytacie tam co, panie Marku?
 — A jakże! gazety regularnie i od deski do deski.
 — Pochlebiasz mi...
 — Bynajmniéj, bo nie twoję.
 — Jakto? a więc... jakąż?
 — A starą przyjaciółkę, wiesz...
 — Że stara, to wiém, ale czy przyjaciołka? nie byłem pewny.
 — No! naturalnie, jesteście antagoniści...
 — Przepraszam cię, i z antagonistą potrafię być sprawiedliwym ale antagonizmu tam niema, gdzie się nie na jedném polu pracuje.
 — Przecież wydajesz gazetę?
 — Tak mi się coś zdaje.
 — A więc...?
 — A więc, nic, kochany Marku. Ale powiedz-że mi, proszę,