Człowiek winien wszystko znać i próbować wszystkiego, nie przywięzując się do niczego.
Nic tak nie podnosi człowieka, jak myśl znikomości własnéj.
Częściéj prawy człowiek upadnie niż zręczny intrygant, który sięga po wziętość dla zrealizowania jéj na swoją korzyść. Prawy człowiek musi mieć nieprzyjaciół w złych, którzy z nim sympatyzować nie mogą, zręczny oszust — wszystkich zarówno przyciąga, wszystkim pochlebia złym i dobrym, a pragnąc popularności, skarbi ją pobłażaniem bez granic; często nawet więcéj złych niż dobrych potrzebując, więcéj pierwszym nadskakuje.
Najzepsutszy z ludzi gdy stawi w życiu krok stanowczy, który o przyszłości jego ma rozstrzygać, gdy mu się przyjdzie rozstać z głosem sumienia i drogą jaką mu wskazywało — doznaje niepokoju i trwogi...
Ludzkość nie może stać, iść musi, a czy droga jéj kamieniami zasłana, czy potrząśniona różami — naprzód potrzeba.
