wyszły z użycia, poczytywać należy nazwę Danajów (Danaoj), spotykaną w napisach egipskich wieku XII w formie Danauna, i Minjów (Minyes), wskazującą na myceńską kreię z jej legendowym królem Minosem.
Hellenów
Warunki geograficzne – górzysty charakter krainy oraz przebieg wędrówki i osadnictwa Hellenów powodowały konstatowane przez epopeję rozdrobnienie narodowe. Drobne plemiona osiadały „według odwiecznego obyczaju greckiego wioskami“. Warowne grody myceńskie leżały już w gruzach. Nowe, na nich budowane, siedziby nie posiadały żadnych zgoła obwarowań. Może tylko gdzieniegdzie wznoszono niewielkie twierdze, które, niby grodziska słowiańskie, nie stanowiły bynajmniej ognisk życia politycznego, służąc jedynie za czasowe w razie obcego najazdu schronienie. Ziemia stanowiła pierwotnie własność wspólną. Osadnicy opanowywali pewną ilość gruntów i dzielili je między siebie, ale władanie było gminne i każdej nowej rodzinie gmina wiejska (kome, demos) wyznaczała dział do uprawy (kleros, średniowieczna germańska hajda lub hufa). Prawo do korzystania z działu miał każdy wolny członek gminy, wzamian za co obowiązany był do uczestniczenia w razie potrzeby w pospolitem ruszeniu zbrojnego ludu (pandemej hormastaj). Atoli prymitywne te stosunki, pierwotna względna równość społeczna i wspólna własność gruntowa, jako tejże podstawa, nie trwały długo i nie przeżyły okresu wędrówek. W epopei nie występują zgoła i dają się zaledwie w ogólnych zarysach na jej podstawie z pewnych przeżytków zrekonstruować. Stosunki, właściwe zresztą wszystkim wogóle społeczeństwom ludzkim w zaraniu
