podziału (peri ises); chodziło o „kamienie graniczne“ (uroj), które przodkowie położyli, żeby były rubieżą między włościami“ (Iljada XXI, 403).
trzód.
Ważną rolę w gospodarstwie wiejskiem odgrywała hodowla wołów, krów, nierogacizny, owiec i kóz. Nie dlatego, żeby pasterstwo stanowiło podstawę gospodarki społecznej, jak chciała dawna szkoła romantyczna. Szczupłość terenu zmuszała do powiększania otrzymywanych z roli środków egzystencji. Duże majątki posiadały znaczne stada bydła, np. 12 trzód wołów po 1000 sztuk, tyleż stad świń, owiec i kóz w gospodarstwie Odyseusza. Był to wszakże tylko dodatek do podstawy gospodarczej, którą stanowiło rolnictwo. Grecy i Trojanie zwali siebie „ludem chlebojednym“ (andres alfestoj) w przeciwstawieniu do pasterzy Cyklopów, a „zboże“ – „siłą“, czyli najważniejszem pożywieniem „ludzi“ (àltita myelón andrón).
