Strona:PL Kreczmar - Społeczeństwo i państwo średniowiecza greckiego.pdf/56

stały: pod Troją tworzyły ją zawsze jedne i te same osoby, a mianowicie, nie licząc suwerena Agamemnona, ośmiu królów (Menelaus, Nestor, dwaj Ajaxowie, Diomedes Odyseusz, Idomeneusz, i aż do wycofania się swego z udziału w wojnie Achilles), a na Scherji, prócz króla Alcynousa, należało do niej dwunastu „parów“ królestwa (basilejs). Byli to widocznie najbliżsi bezpośredni wasale królewscy, którzy dzielili z suwerenem uczty (dajtymones) i pracę (amfepénonto). Choć obok tytułu „radców“ lub „mężów radnych“ (buleutaj, buleforoj andres) nosili jeszcze miano „starców“ albo „starców narodu“ (gèrontes, demogerontes), bynajmniej nie wszyscy starcami być musieli. Wśród członków rady Agamemnona jeden tylko Nestor mógł się podeszłemi laty poszczycić. Pozostali – byli to ludzie w sile wieku męskiego i tytuł „starców“ w dosłownem znaczeniu żadną miarą do nich nie pasował. Zapewne też oznaczał on najstarszych w hierachji feodalnej, a więc senjorów najwyższej rangi, czyli „parów“ królestwa. Kompetencja rady była nadzwyczaj szeroka. Należały do niej wszystkie literalnie sprawy, od najważniejszych kwestyj politycznych począwszy i kończąc na najdrobniejszych zarządzeniach administracyjnych. Rada rozstrzygała sprawę wojny i pokoju, ona decydowała o tem, jak wyprawić cudzoziemca do ojczyzny. Była więc jedyną wszechstronną nieograniczoną kierowniczką i jedyną rzeczywistą władczynią państwa. Posiadała nadto swoją jurysdykcję: czwarte posiedzenie, poświęcone zatargowi między Achillesem a Agamemnonem i sprawie wysłania deputacji do obrażonego Pelidy, było sesją sądu senjorjalnego. Posiedzenia odbywały się według tradycyjnego porządku. Po złożeniu ofiary i rozpoczęciu uczty prze-