wiec Itakan, szukał w nim poparcia i pomocy przeciw zalotnikom, którym też niebardzo smakowała perspektywa poderwania ich autorytetu u ludu: bali się, by królewicz nie zjednał go sobie nie wywarł na nich w ten sposób skutecznej presji. Z drugiej strony Achilles chciał mieć w nim świadka doznanej od Agamemnona krzywdy, a groźnem dla suwerena echem odbiło się to w przemówieniu Tersytesa. Królowie angielscy Wilhelm Zdobywca i Henryk Plantageneta podtrzymywali wszelkiemi środkami zgromadzenia hrabstw, jako narzędzie polityki osłabiania możnowładztwa. I ta sama arystokracja na tychże zgromadzeniach oparła później za czasów Szymona z Montfortu swe dążenia do ograniczenia władzy królewskiej. Hrabstwa odegrały wybitną rolę we wczesnych dziejach angielskiego parlamentaryzmu. Niemniej poważne zadanie spadło na wiec ludowy w dalszej ewolucji politycznej kantonów greckich.
Epopeja rycerska chętnie wogóle zaciera lub przemilcza odbiegające od ogólnego tła zaczątki nowych stosunków i przebłyski nowego życia. Czytając „Niebelungów“, odbiera się wrażenie, że w XI wieku Niemcy jeszcze nie znały miast, rzemiosła i handlu; zrzadka zaledwie spotyka się wzmianki o tym lub owym towarze, pochodzącym z mniej lub więcej odległego rynku. Wynik to ogólnej tendencji autorów epopei. Poeta, opisując przeszłość, rozmyślnie archaizuje, podkreślając i akcentując mocno jej szczątki, np. organizację rodową, boskość“ i potęgę władzy królewskiej i t. p., usuwając zaś to wszystko, co w jego oczach stanowi rzecz nową. Co więcej, będąc przedstawicielem rycerskiej szlachty,
