jako źródła historyczne.
Termin „średniowiecze greckie“ obejmuje 250-oletni okres życia Hellenów starożytnych, zobrazowany w epopei Homerowej. Nie tylko Iljadę i Odyseję, ale i wszystkie inne wczesne utwory epickie, np. Tebaidę i Cyprję, przypisywali Grecy ślepemu śpiewakowi. Nauka nowożytna od końca w. XVIII zaprzeczyła istnieniu jednego twórcy. Krytyczne badania Fryderyka Augusta Wolffa, który rozłożył epos na poszczególne pieśni, wytworzyły pogląd, że Homer nie istniał zgoła, że nazwisko jego — to imię zbiorowe całego ludu że próżno szukać indywidualnego twórcy tam, gdzie twórcą był cały naród. Ci, którzy, nie odrzucali bezwzględnie istnienia Homera, sprowadzali domniemaną rolę jego do ułożenia krótkich pieśni, które następnie w ustach ludu rozrosły się w dwa wielkie poematy. Tak powstały romantyczne teorje: ludowego wyrastania epopei (Lachmann) i rozrastania się indywidualnych pierwotnie utworów epickich w epopeję (Gottfried Hermann i dziś jeszcze Willamowitz-Möllendorff). Najnowsze badania, wystąpiwszy przeciw przesadnej romantycznej teorji twórczości ludowej, powróciły znowu do myśli o jednym poecie, lub raczej –
