Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/108

się w dużych wydatkach, nie umie panować nad sobą, lecz owszem zawsze potrzebuje pomocy bliźnich, a, otrzymując coś od nich, nie jest w stanie im oddać; jeśli zaś nic od nich nie dostaje, nienawidzi tych, którzy mu nie dają?
 — Zgadzam się z tem zupełnie, Sokratesie.
 — Czy więc nie należałoby odrzucić i jego przyjaźni?
 — Naturalnie, należałoby odrzucić.
 — A co dalej myślisz o takim człowieku, który umie wprawdzie zarabiać pieniądze, lecz pożąda ich wiele i wskutek tego jest przykrym w stosunkach, gdyż sam chętnie bierze od innych, ale oddawać nie chce?
 — Podług mnie, taki człowiek jest jeszcze gorszy od poprzedniego.
 — Co zaś powiesz, Krytobulu, o tym, co zaślepiony żądzą zarobku nie ma czasu na nic innego, jak tylko na to, z czego sam może zyski ciągnąć?
 — I od tego, zdaniem mojem, zdala się trzymać należy, gdyż stosunek z nim byłby bez pożytku.
 — A o takim, co jest kłótliwy i gotów przysporzyć licznych wrogów swym przyjaciołom?
 — Także i jego unikać potrzeba.
 — Jeżeli zaś kto jest wolny od tych wad, lecz nie myśli wcale o odwdzięczeniu się, choć chętnie przyjmuje dobrodziejstwa od innych?
 — Ten także nie przedstawia żadnego pożytku, Sokratesie.
 — Kogóż jednak zdecydujemy się wziąć sobie za przyjaciela?
 — Sądziłbym, że tego, co przeciwne tym wadom posiada zalety, co umie panować nad swemi