Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/224

dliwości; nie mówisz bowiem, co czynią, ludzie sprawiedliwi, lecz o tem, czego nie czynią.
 — Co do mnie, sądziłem, że dostatecznem świadectwem sprawiedliwości jest nie chcieć źle postępować. Jeżeli jednak, Hippiaszu, jesteś przeciwnego zdania, to rozważ, czy to, co powiem, więcej cię zaspokoi: utrzymuję bowiem, że sprawiedliwem jest to, co jest zgodne z prawami.
 — Więc twierdzisz, Sokratesie, że sprawiedliwe i zgodne z prawem jest to samo?
 — Tak jest.
 — Wszakże nie więcej dowiaduję się od ciebie, Sokratesie, co nazywasz zgodnem z prawem, jak i o tem, co — sprawiedliwem.
 — A znasz, Hippiaszu, prawa krajowe?
 — Znam.
 — Co więc przez tę nazwę rozumiesz?
 — Spisane wspólnie postanowienia obywateli o tem, co należy czynić i czego unikać.
 — Obywatel przeto, który zgodnie z nimi postępuje, będzie prawomyślnym, nie będzie zaś nim ten, co je przekracza?
 — Oczywiście, Sokratesie.
 — Zatem i ten, co jest im posłuszny, postępuje sprawiedliwie, niesprawiedliwie zaś ten, kto jest im nieposłuszny?
 — Naturalnie.
 — Czy nie jest więc, Hippiaszu, człowiek, sprawiedliwie postępujący — sprawiedliwym, działający zaś niesprawiedliwie — niesprawiedliwym?
 — Nie inaczej.
 — A więc człowiek szanujący prawa jest sprawiedliwym, nie szanujący zaś ich — niesprawiedliwym.