Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/238

 — Każdy więc jest mądrym w tem tylko, na czem się zna?
 — Tak sądzę, Sokratesie.
 — Może i pojęcie dobra, Eutydemie, należy w takiż sposób roztrząsać?
 — W jaki mianowicie?
 — Otóż, czy jesteś zdania, że jedna i ta sama rzecz jest użyteczną dla wszystkich?
 — Tak nie sądzę.
 — A więc, czy nie zdaje ci się, że to, co dla jednego jest użyteczne, bywa niekiedy szkodliwe dla drugiego?
 — I bardzo nawet.
 — Może więc powiesz, że dobro jest coś innego, jak to, co użyteczne?
 — Bynajmniej tego nie powiem.
 — Użyteczne więc jest dobrem dla człowieka, któremu przynosi pożytek?
 — Tak sądzę, Sokratesie.
 — A piękno czybyśmy mogli inaczej określić? Albo może jest jakie ciało, lub sprzęt, albo cobądź innego, co ty, Eutydemie, pięknem nazywasz i o czem wiesz, że jest pięknem pod każdym względem?
 — Bynajmniej.
 — Czy więc nie do tego każda rzecz daje się użyć pięknie, do czego jest przydatną?
 — Niewątpliwie.
 — A czy bywa cokolwiek pięknem pod innym jakim względem, jak pod tym tylko, pod którym da się pięknie użyć?
 — Pod żadnym innym.
 — Pożyteczne więc jest pięknem ze względu na to, do czego jest przydatne?