Strona:PL Ksenofont Konopczyński Wspomnienia o Sokratesie.djvu/240

 — A czy nie tak każdy się zachowuje, jak uznaje to za potrzebne?
 — Jakżeby inaczej?
 — Czy zaś ci, Eutydemie, co nie potrafią dobrze sobie w takiem położeniu radzić, wiedzą, jak należy się zachować?
 — Wcale nie.
 — Przeto ci, co wiedzą, jak należy sobie radzić, potrafią także i zdobyć się na to?
 — Tak, tylko oni.
 — Więc ci, Eutydemie, co nie doszli do mylnego w tym względzie zapatrywania, czy źle sobie radzą w podobnem położeniu?
 — Nie sądzę.
 — Zatem ci, co źle sobie radzą, mają zupełnie mylne pojęcie o rzeczy?
 — Naturalnie.
 — Mężnymi przeto są ci, co umieją dobrze sobie radzić wobec grozy i niebezpieczeństw, ludzie zaś, mający mylne w tym względzie pojęcia, są bojaźliwi?
 — Tak sądzę, Sokratesie.
 Sokrates był zdania, że królestwo i tyrania różnią się między sobą, jakkolwiek jedno i drugie uważał za władze naczelne. Królestwem bowiem, podług niego, jest władza naczelna nad ludźmi, ulegającymi jej dobrowolnie, oparta na prawach krajowych; tyranią zaś — władza nad ludźmi wbrew ich woli i nie oparta na prawach, lecz na samowoli panującego. Taką dalej formę rządu, w której władza naczelna tworzy się z pomiędzy ludzi, pełniących przepisy prawa, nazywał arystokracyą; gdzie zaś tworzy się na