Strona:PL Kuper - Ostatni Mohikan.djvu/273

ką, jakby dając znak majorowi żeby się oddalił.
 — Kiedy Huron mówi z kobiétami, — rzecze oziębłe, — całe jego pokolenie ma zatknięte uszy.
 Dunkan wahał się jeszcze.
 — Odejdź Hejwardzie, — rzecze Kora z uśmiechem spokojnym; — delikatność wymaga tego po tobie. Idź do Aliny i staraj się pocieszyć ją dobrą nadzieją.
 Kiedy odszedł, odezwała się natenczas do Magui głosem pewnym i z całą godnością płci swojej:
 — Co Lis ma powiedzieć córce Munra?
 — Słuchaj, — rzecze Huron kładąc jej rękę na ramię, jakby dla mocniejszego zwrócenia uwagi. Kora spokojnie lecz śmiała cofnęła się od niego, a Indyanin tak mówił dalej: — Magua był wojownikiem i wodzeni wsrzód Huronów nadjeziernych. Dwadzieścia razy słońce letnie, spędziło do rzek śniegi i lody zimowe, nim pierwszy raz zobaczył