Strona:PL Kuper - Ostatni Mohikan.djvu/381

lu, i przyśpieszywszy kroku ciągnął za sobą zleknione towarzyszki.
 — Głupi! kto ja?
 — Swój, — odpowiedział znowu Dunkan nie zatrzymując się bynajmniej.
 — Swój! Prędzej sądziłbym że cudzy. Chodź tu zaraz i odpowiedz mi, albo dalibóg wyprawię cię rozmawiać z djabłem! Milczysz? Baczność bracia! Pal!
 Rozkaz ten wypełniono w mgnieniu oka i kilkanaście strzałów karabinowych huknęło razem. Szczęściem że kierunek ich nie zupełnie był trafny; kule jednak zagwizdały o parę calów od uszu Dawida, nieoswojonych z tą muzyką. Wśrzód tłumnego okrzyku Francuzów dał się słyszeć rozkaz powtórnego strzału i ścigania osób podejrzanych. Hejward w dwóch słowach wytłumaczył strzelcowi co mówiono po francuzku, a ten zatrzymał się natychmiast i równie przytomnie jak prędko obmyślił sposób.
 — Dajmy ognia i my także, — rzecze, —