Ta strona została przepisana.
o tym powiedzieć starszym i zastosować się do ich sądu.
7. Niechaj wreszcie wszyscy i każdy z osobna, wielcy i mali, starsi, młodsi i najmłodsi wiedzą i pamiętają, że wszyscy jesteśmy w gromadzie braćmi i jedną wielką, puszczańską gromadą, i że, czy radość, czy smutek jednego jest radością i smutkiem wszystkich, i że najmniejszy nawet wilczek ma w każdej chwili dostęp do starszych i najstarszych, i wypowiedzieć może wszystko, co chce dla dobra i na pożytek swój własny i całej gromady, by wszystkim nam dobrze było i z nami wszystkim dobrze”.
Zwyczaje normalnego dnia.
Rankiem owinięci w koce wychodzą wszyscy przed kapliczkę. Ranne modły, zbiorowe, potem ciche, wreszcie „Kiedy ranne“ i pieśń:[1]
- ↑
Pieśń Zbigniewa Trylskiego (1899–1972) będzie możliwa do udostępnienia na Wikiźródłach w 2043 roku.
