Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/204

pozyskam bogactwo i sławę. Toby mi się podobało, i takie jest moje ulubione marzenie.
 — Ja pragnę zostać spokojnie w domu z ojcem, z mamą, i służyć mej rodzinie, — rzekła Eliza słodko.
 — Nie życzysz sobie nic więcej? — spytał Artur.
 — Odkąd mam fortepianik, jestem zupełnie zadowolona, chciałabym tylko, żebyśmy wszyscy byli zdrowi i zawsze razem złączeni, więcej niczego nie pragnę.
 — Ja mam mnóstwo życzeń, ale najmilsze, to żeby pojechać do Rzymu, robić piękne obrazy i być najlepszą artystką na całym świecie, — oto skromne życzenie Amelki.
 — Ambitna z nas gromadka, nieprawda? Wszyscy prócz Elizy chcemy być bogaci, sławni i znakomici pod każdym względem. Ciekawym, czy się komu spełnią te życzenia? — powiedział Artur, gryząc trawę jak zadumane cielę.
 — Mam już wparawdzie klucz od mego zamku, ale czy będę mogła otworzyć nim drzwi, o tem się przekonamy, odezwała się dwuznacznie Ludka.
 — Ja także mam klucz, ale mi go nie wolno spróbować; bodaj to kolegjum! — krzyknął Artur z niecierpliwem westchnieniem.
 Amelka wskazując ołówek, rzekła; „oto mój klucz!“
 — Ja nie mam żadnego, — rozpaczliwie powiedziała Małgosia.
 — Owszem masz, — żywo odparł Artur.
 — Jaki?
 — Twarz swoją.
 — Brednie; to się na nic nie zda.
 — Poczekaj, — zobaczysz czy ci ona nie sprowadzi coś takiego, co warto posiadać, odparł śmiejąc się na myśl ślicznej tajemnicy, którą posiadał, jak mu się zdawało.