Strona:PL L.M.Alcott - Małe kobietki.djvu/212

ucieszyła i minęła go z ukłonem; ale on przystąpił, pytając ze współczuciem:
 — Czy to była wielka przykrość?
 — Nie bardzo.
 — Prędko się załatwiłaś.
 — Dzięki Bogu.
 — Czemuś przyjechała sama?
 — Nie chciałam, żeby kto wiedział.
 — Dziwne z ciebie stworzenie! Ilu się pozbyłaś?
 Ludka spojrzała na przyjaciela, jakgdyby nie rozumiejąc go; lecz po chwili parsknęła śmiechem.
 — Chciałam się pozbyć dwóch, ale muszę zaczekać jeszcze tydzień.
 — Czego się śmiejesz? Spłatałaś jakiegoś figla, Ludwisiu! — rzekł zaciekawiony.
 — To prędzej ty, mój panie. Cóżeś tam robił w bilardowej sali?
 — Przepraszam panią, to nie bilardowa sala, tylko gimnazjum, i brałem lekcję fechtunku.
 — Cieszy mię to.
 — Dlaczego?
 — Bo mię nauczysz tej sztuki, a potem będziemy mogli grywać Hamleta. Ty będziesz Laertesem, i pięknie przedstawimy scenę z bronią.
 Artur wybuchnął tak serdecznym i młodym śmiechem, że kilku przechodniów uśmiechnęło się mimowoli.
 — Nauczę cię w każdym razie, czy będziemy grać Hamleta lub nie, bo to bardzo zabawne i znakomicie wzmacnia siły; ale nie sądzę, żebyś z tej tylko przyczyny powiedziała w tak stanowczy sposób: „cieszy mię to“; przyznaj prawdę, czy nie miałaś innej?
 — Ucieszyłam się, żeś nie był na bilardzie, bo się